به گزارش مشرق، مسابقات آبهای آرام قهرمانی آسیا در حالی در اندونزی به پایان رسید که ملی‌پوشان ایران در کسب سهمیه ناکام ماندند. اگرچه قایقرانان در این رقابت‌ها مدال‌هایی داشتند، اما نتوانستند در کانو و کایاک جواز حضور در المپیک را به دست آورند.
قبل از مسابقات قهرمانی آسیا، نخستین رقابت‌های کسب سهمیه در مسابقات جهانی میلان توزیع شد. در میلان در کایاک 4 نفره و همچنین کایاک تک نفره سهمیه‌هایی توزیع شد، اما تمام تلاش مسئولان فدراسیون این بود ملی‌پوشان در اندونزی سهمیه‌های المپیک را درو کنند!
* آرزو به آرزوی المپیکی شدن نرسید!
بعد از کسب نتایج ضعیف در مسافت 500 متر در هر دوبخش مردان و بانوان در کایاک و کانو، عادل مجللی شانس 100 درصد ایران برای کسب سهمیه در کانوی 200 متر به شمار می‌رفت. در بخش بانوان نیز فدراسیون امید داشت با وجود کسب یک سهمیه در کایاک توسط چین، آرزو حکیمی بتواند با قرار گرفتن در سکوی دوم سهمیه بگیرد، اما با نتایجی که روز شنبه به دست آمد همه معادلات برهم خورد. حکیمی ششم شد و مجللی سوم؛ هیچ کدام هم نتوانستند جواز حضور در ریو را کسب کنند.
محسن میلاد، رئیس سابق کمیته آبهای آرام درباره نتایج ملی‌پوشان گفت: نتایج از نظر المپیکی فاجعه است. بدترین نتیجه‌ای که می‌شد در این مسابقات رقم خورد. در سال 2013 بعد از مسابقات قهرمانی آسیا وقتی نتایج را آنالیز کردم، مسئولان وقت فدراسیون ادعا داشتند نتایج کاروان ایران خوب بوده، اما همان زمان گفتم زنگ خطر برای ما به صدا آمده است.
وی افزود: امسال همه برنامه‌ها منظم بود، اما فدراسیون ریشه‌ای کار نکرد. عدم استفاده از مربیان خارجی یکی از مهمترین مشکلات بود که با وجود تلاش‌هایی که در زمان حضورم داشتم نتوانستم یک مربی جذب کنم. چرا که بهترین مربیان دنیا با کشورهای مختلف تا بعد از المپیک ریو قرارداد دارند و در فاصله یک سال مانده به المپیک نمی‌توان مربی شاخص جذب کرد.
* قهر فضل اولی و یک پله نزول نسبت به سال 2014
کاروان قایقرانی ایران در لندن در آبهای آرام دو المپیکی داشت، اما در این دوره نتوانست نتیجه لازم را کسب کند.
کایاک دو نفره که یکی از شانس‌های ایران برای کسب سهمیه به شمار می‌رفت و در اینچئون نیز مدال نقره را کسب کرده بود، با رفتن سعید فضل اولی عملا شانسی برای کسب سهمیه نداشت. امین بوداغی جایگزین فضل اولی شد و این قایق در اندونزی با کسب مدال برنز به کار خود پایان داد.
فضل‌اولی بعد از بازگشت از مسابقات جهانی میلان با رئیس فدراسیون به اختلاف خورد و با وجود اینکه زمزمه‌های بازگشت به اردوی ملی به گوش می‌رسید، اما فضل‌اولی ایران را ترک کرد و برای همیشه به آلمان رفت تا کادر فنی به دنبال یک جایگزین باشد، اما در فاصله کمتر از یک ماه مانده به مسابقات قطعا نباید انتظار نتیجه از یک ترکیب جدید را داشت.
* تیم ملی بزرگسالان جایگزین ندارد
قایقرانی یکی از رشته‌های پرمدال در المپیک به شمار می‌رود، اما فدراسیون ایران در این زمینه نتوانسته برنامه‌ریزی خوبی داشته باشد. استعدادیابی و برنامه‌ریزی مدون، استفاده از مربی خارجی، تشکیل اردوهای برون‌مرزی و حقوق خوب به ورزشکار همه از دلایلی است که منجر به نتایج مطلوب می‌شود، اما در فدراسیون قایقرانی ایران خبری از این موارد نبود.
تفاوت تیم ملی بزرگسالان با جوانان به اندازه‌ای زیاد است که حتی نمی‌توان از جوانان به عنوان جایگزین در تیم بزرگسالان استفاده کرد. در این 4 سال قایقرانی ایران به دلیل تغییرات پی‌درپی در مدیریت و همین طور تعلیق بودن نتوانسته روند رو به رشدی را داشته باشد و از نظر کمی و کیفی افت داشته است.
با بالا رفتن دلار و خروج همه مربیان خارجی بعد از برکناری دنیامالی، فدراسیون دیگر نتوانست در این باره اقدامی انجام دهد و سعی کرد با اعزام یکی دو ورزشکار به خارج از کشور آنها را برای مسابقات کسب سهمیه آماده کند، اما متاسفانه نتیجه مطلوب ایجاد نشد.
4 سال گذشت، با همه مشکلات و خودخواهی‌ها، با وجود بی‌پولی‌ها، با وجود عدم توجه به نیازهای ورزشکاران و در نهایت با وجود عدم کسب سهمیه برای ریو. فدراسیون قایقرانی حضور در بزرگترین رویداد را از دست داد، اما 2 سال دیگر برای بازی‌های آسیایی 2018 فرصت دارد. باید ببینیم این فدراسیون می‌تواند در این دو سال خود را از غرق شدن نجات دهد.
